We leven in één grote administratie, één alomvattend systeem van ongeschreven regels die je emotief niet kan begrijpen. Deze uncanniness is het gevolg van een overdosis empathie en een hypergevoelige opmerkzaamheid. De noodzakelijke, bijna gedwongen omgang hiermee is de kern van de collages en schilderijen van Anne Van Boxelaere.
De schilderijen zijn gebaseerd op de wereld die haar omringt, opgebouwd in ritme, kleur en textuur. “De ultieme abstractie”, volgens de kunstenaar. Vervolgens gedeeltelijk vernietigd, daarna weer opgebouwd en opnieuw gedeeltelijk vernietigd. De constructie wordt verplaatst, afspraken gewijzigd. Een deel van de geschiedenis schemert door, als een geconstrueerde identiteit.
Bank en Court bestaan telkens uit een reeks van vier werken. De droge en abstracte constructie in de schilderijen onderdrukt het vloeibare in de ondergrond. Het zijn instituten die oorspronkelijk gecreëerd werden door mensen van vlees en bloed. De textuur van de bovenliggende verflagen is die van make-up en vernis. Een masker. Een onbetrouwbaar gelaat.
Agreements verbeeldt sociale constructies aan de hand van sportvelden, waarbij de ontmoeting met een andere lijn, een ander reglement, behouden blijft. De kleuren zijn een verwijzing naar de stedelijke omgeving, het zijn constructies van afspraken. Ontmoeting en meteen ook tegemoetkoming. Compromis.
Petrol Lines is opnieuw een unheimlich landschap. Urbanism improviseert verder op hetzelfde thema en wijkt af zodra het verlangen naar afgelijnde proporties tastbaar wordt.
Het werk van Anne Van Boxelaere ademt iets uit van het klassieke modernistische bildungsideaal dat de complexe (persoonlijke) realiteit als uitgangspunt neemt voor beeldconstructie. Montage van beelden is hierbij een veelgebruikte techniek, als een noodzakelijkheid van de moderne mens om vat te krijgen op het verlies aan controle en emotioneel contact met de ‘wereld van de dingen’, veroorzaakt door de steeds sneller toenemende instrumentalisering en administrering.