Jana Cordenier beschouwt haar schilderijen als sferen, gevoelige ruimtes waarin de natuur een medeschepper is. Haar doeken worden op de grond gelegd, waarbij ze de sporen van stenen, planten en het omringende reliëf vastlegt en deze afdrukken verwerkt in een verfijnde, heldere compositie. "Als een tuinman verwijdert ze het overbodige, zodat alleen de essentie van het moment overblijft." Haar ritueelachtige proces schrijft het vergankelijke in het materiaal, waardoor er een dialoog ontstaat tussen wat verdwijnt en wat blijft. Elk werk wordt zo een gevoelige cartografie van de tijd, waarin herinneringen worden vastgelegd in lichtvlekken.