Johan Gelper

 
 
 

Als de lijn een fundamenteel element is in de sculpturen van Johan Gelper - zowel de vloeiende contouren van zijn Spatial Drawings als de scherpe hoeken van zijn Botanicals - dan is beweging hun creatieve rationale. Als er een fysische vergelijking bestond voor het kijken naar een sculptuur, dan zou het kunstwerk aan één kant van het gelijkteken staan en de kijker aan de andere. Een lijn in de ruimte heeft een potentiële energie en terwijl we er omheen lopen om de drie dimensies te bekijken, wordt die potentiële energie omgezet naar onze eigen kinetische energie.

De beeldhouwwerken van Gelper blijven waar ze zijn, maar ze verlangen onze beweging, als omgekeerde kinetische kunst. Positieve en negatieve vormen veranderen terwijl we er omheen lopen, onze trajecten verlenen ze een dynamische vorm. De sculpturen geven een cue aan ons lichaam, onze ogen en onze hersenen, zodat we hun vormen en hoeken volgen. We kijken niet alleen waar ze naartoe gaan, maar ook waar ze naartoe kunnen gaan.

 
 
 
 
 
 

De beelden van Johan Gelper verbinden de immateriële wereld met een tastbare werkelijkheid door een zorgvuldige reorganisatie van hedendaagse voorwerpen. Zijn beelden zijn het resultaat van een reeks experimenten die gebalanceerde ordesystemen opbouwen, in een proces dat gevonden voorwerpen organiseert en combineert als geleende vormen, waardoor een nieuw systeem ontstaat.

De reorganisatie verleent de onderdelen een diep persoonlijke betekenis en correleert ze met elkaar op een manier die contrasteert met hun materialiteit. Door vragen te stellen bij de waarde die de maatschappij geeft aan voorwerpen en de manier waarop voorwerpen betekenis verlenen aan de plaats en tijd waarin we leven. De werken van Gelper zijn variabelen met een open vorm in onze gemeenschappelijke vergelijking.

 
 
 
 
 
 

De beelden van Gelper ondermijnen en geven een andere vorm aan nuttigheid. De kunstenaar transformeert dagelijkse gebruiksartikelen en meubelen in een poreus sculptureel kluwen. Zijn Spatial Drawings zijn typische open beeldvormen, perfecte variabelen in onze fysische vergelijking. Sommige zijn omvat in gigantische, zwiepende bochten, die zijn gelast uit de lange, sierlijke lijnen van tentpalen en uit elkaar gerafelde frames van stoelen.

Net zoals een schilderij met een dynamische compositie je aandacht trekt en pauzes voorstelt op de kritische momenten op weg daar naartoe, zo buigen de absorberende grenzen van de contouren van zijn beelden rond en naar binnen. Ze nemen je blik mee, terwijl ze rondcirkelen naar een vaak wankele basis, die harken, trolleys, schroeven en stoelpoten een andere bestemming geeft, met een veelzeggende knipoog naar hun gewone materialiteit en een speelse knik naar de nuttige functie die de onderdelen ooit hadden.

Fragment uit 'The physics of looking at sculpture' van Andrea Alessi (2012, vertaald uit het Engels)

 
 
 
 
 
 

De levendige en dynamische werken onthullen een dringende behoefte aan reorganisatie en provocatie. De esthetiek van de beelden wordt geïnstrumentaliseerd om een verborgen strijd te laten zien. De kunstenaar wil de ambiguïteit van handgemaakte voorwerpen bestuderen op basis van zowel natuurlijke als vervaardigde elementen. Door het contrast tussen het geometrische en het organische, het industriële en het natuurlijke worden zijn werken conflictinstrumenten, die er op een of andere manier in slagen om zichzelf op te lossen. Tegelijkertijd lijkt de hachelijke staat van de beelden hen op de rand van de ontbinding te brengen, met netelige constructies die soms balanceren op één enkele spijker. Deze bedrieglijke instabiliteit creëert een gevoel van hoogdringendheid dat de toeschouwer in actie zet, door de vluchtige aard van de evenwichtige momenten te benadrukken.

Fragment uit Borrowed forms van Ida Wollens (2017, vertaald uit het Engels) 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Reserveren" data-isvisble="_entity_reserve-button-visible" class="xreservation_btn xaction_btn" target="_blank">Reserveren